Factura e pagaré: os analizamos.

Para buscar a orixe do pagaré témonos que ir á Idade Media (XII- XIII), ao sur de Italia, onde para evitar os actos vandálicos xorden como solución para non levar diñeiro en efectivo nos grandes desprazamentos.

En España regúlase por primeira vez no Código de Comercio de 1829. Na actualidade regúlase pola Lei cambiaria e do cheque de 16 de Xullo de 1985.

Pero, temos claras as diferenzas entre ambos? Vamos a comparalas:

DEFINICIÓN:

• Pagaré: É un título de crédito, promesa de pago futuro, é un compromiso firme.


• Factura: É un documento mercantil que reflicte unha transacción comercial entre dous partes.

FORMA DE TRANSMISIÓN:

• Pagaré:
  
  • Á orde: permite cesión do pagarei mediante endoso.
  
  
  • Non á orde: non permite endoso, só se pode transmitir mediante cesión de crédito.
  
  


• Factura: Transmítese por cesión de crédito; o debedor debe asinar a aceptación.
  
  A cesión de crédito debe reflectirse nun contrato mentres que o endoso está xa recollido nunha cláusula que xa vén no pagarei á orde, o que supón maior rapidez e flexibilidade.

CASO DE IMPAGO:

• Pagaré: Supoñería un procedemento ou xuízo cambiario. É máis rápido e áxil, xa que os pasos que segue o proceso unha vez admitida a trámite a demanda son:
  
  1. Requírese ao debedor para que no prazo de 10 días proceda a realizar o pago da cantidade reclamada na demanda.
  
  
  2. Ordénase o embargo preventivo.
     
     Permite por tanto o embargo case automático. É importante ter isto en conta á hora de asinar pois non é o mesmo facelo a nome da empresa, sería esta a que respondería cos seus bens ou capital que facelo a título particular respondendo co noso propio patrimonio.
  
  


• Factura: Resolveríase mediante procedemento monitorio. O embargo só pódese chegar a producir tras presentar unha demanda executiva, posterior a reclamar o pago sen que a devolución do importe produciuse,o que implica que a solución poida alongarse no tempo.

DATOS A INCLUÍR:

• Pagaré: O compromiso de pago normalmente faise sobre unha conta corrente sendo os propios bancos os que elaboran os documentos cumprindo uns requisitos formais.
  
  • Denominación do pagarei
  
  
  • Cantidade de promesa de pago
  
  
  • Lugar de pago
  
  
  • Vencemento
  
  
  • Nome da persoa á que haxa que facer o pago.
  
  
  • Data e lugar de firma
  
  
  • Firma de quen emite o título
  
  
  • No reverso espazo para encher endoso e aval.
  
  

Exemplo de pagaré:

• Factura: Documento que debe incluír, segundo a propia Axencia Tributaria, os seguintes datos:
  
  • Lugar e data de emisión.
  
  
  • Número e, no seu caso, serie.
  
  
  • Datos fiscais do emisor: nome e apelidos ou denominación social, nº de identificación fiscal e domicilio.
  
  
  • Bens entregados ou servizos prestados.
  
  
  • Tipo impositivo.
  
  
  • Contraprestación total.
  
  

Exemplo de factura:

Como formas de financiamento de ambos xorde o FACTORING e o CONFIRMING, mediante o anticipo de facturas ou desconto de pagarés. O seu estudo máis profundo será obxecto doutro artigo pero aquí faremos unha breve introdución.

1. O Factoring é un servizo de cobranza, é un anticipo de liquidez das vendas que fixo a empresa acredora a prazos aos seus clientes. Pode ser:
   
   • Con recurso: o propio cliente ou empresa financiada asume o risco.
   
   
   • Sen recurso: en caso de falta de pagamento a empresa financiada está libre de toda responsabilidade.
   
   


2. O Confirming é un servizo de pago, onde a empresa pagadora ou debedora inclúe a posibilidade aos seus acredores de cobrar os pagos con anterioridade á data de vencemento.

A historia reflíctenos a enorme evolución do ser humano pero tamén deixa constancia de que as nosas necesidades seguen sendo basicamente as mesmas. O pagarei e a factura seguen sendo tan necesarios hoxe como nas súas orixes. O progreso multiplicou a complexidade e o número de transaccións pero paralelamente o avance tecnolóxico foinos ofrecendo novas solucións. As plataformas online son un exemplo diso.

P.D.: Sabemos que "pagaré" en galego é "nota promisoria" ou "obriga de pagamento", pero cremos que é mais doado recoñecer o termo en castelán, xa que non é un termo común ou de uso habitual.